หายไปนาน

ก็ไม่ได้อัพบล็อกมานานมาก ความจริงมีเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่อาจจะด้วยข้ออ้างที่ว่าที่บ้านไม่มีเนต (แถมร้านเนตหน้าปากซอยก็โดนขโมยขึ้น) หรือเพราะความขี้เกียจก็ตามแต่

ช่วงนี้อ่านหนังสือเยอะมาก โดยเฉพาะหนังสือของปราบดาหยุ่น เรียกว่าอยู่ในช่วงปราบดาฟีเวอร์เลยก็ว่าได้ แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นหนังสือรวมบทความ ทั้งนี้ก็เพราะว่าค่อนข้างที่จะอ่านง่ายกว่าวรรณกรรมที่ต้องใช้เวลาอ่าน และต้องการความต่อเนื่องเป็นพิเศษ ซึ่งต้องแบ่งเวลาไปทำทีสิสด้วยคงจะไม่เหมาะ อ่านไปก็คิดว่าบางทีการเป็นนักเขียนก็น่าจะเป็นอาชีพในฝันอีกอย่างหนึ่งของเราก็เป็นได้ จำได้สมัย ม.ปลายเคยมีความสุขกับการเขียนวิจารณ์หนังในสมุดกับเพื่อน เขียนให้อ่านกันเอง เป็นการเปิดเผยความคิดของเราได้ดีนักแล เพราะรู้ว่าเป็นคนพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ การเขียนคงจะเป็นกาารสื่อสารที่ง่าย และผ่านการไตร่ตรองจากสมองอย่างละเอียด

jenga !!

อัพเกี่ยวกับงานบ้าง

เป็นการแทนค่าพลังงานทั้งหมดเปรียบเสมือนตัวต่อไม้

แต่ละแถวแทนด้วยชนิดต่างๆ เช่น นำมัน / ไฟฟ้า bla.bla..bla...

หากหยิบออกอย่างเหมาะสมก็จะทำให้พังทลายทั้งระบบ แต่ก็มีพลังงานทดแทนซึ่งแทนด้วยแท่งกระบอกดังรูป v

ซึ่งแทนได้จริงแต่ไม่เสถียร หากใช้มากไปก็จะพังทลาย ดังรูป v (อีกแล้ว)

ก็ประมาณนี้แหละครับโฮ่ๆๆ

ร่วมกันเสวนา ณ วงสนทนา

ผมมีความรู้สึกว่าการได้ร่วมพูดคุยกับเพื่อนๆนั้นได้อะไรดีๆเยอะกว่าการอ่านหนังสือ. ความจริงมันก็ไม่จริงเสมอไป? การพูดคุยบางทีก็สู้อ่านหนังสือไม่ได้ในบริบทที่ต่างไป หากแต่ "ณ เวลานี้"การคิดวิเคราะห์หาโครงการ / งาน การพูดคุยสามารถตอบโจทย์ได้มากกว่า เนื่องจากเราสามารถมีอารมณ์ร่วมกับมัน อีกทั้งยังได้รับคำแนะนำที่มาจากอีกฝั่งของ "อีโก้" ซึ่งเป็นการเช็คตัวเองที่ดีมากหากว่ามัวแต่หลงกับโจทย์และคิดว่ามันดีแล้วในแบบที่มันเป็น. เพียงแต่...คำแนะนำน้ันๆต้องผ่านกระบวนการวิเคราะห์อย่างละเอียดถี่ถ้วน นำมาใช้เฉพาะสิ่งที่จำเป็น ไม่ใช่โดนชักจูงจนเสียรูปขบวน เมื่อเป็นเช่นนั้นผมจึงกลับมาอ่านบทความเก่าๆของตนเอง พยายามดึงตัวเองออกจากตนเองเพื่อมาอยู่ในสถานะที่เป็นกลาง. สิ่งที่ผมมักจะเป็นและพยายามแก้ไขอยู่คือมักจะคิด...คิด...คิด และก็คิดให้ความสนใจกับการคิดจนเหลือเวลาให้การทำเพียงเล็กน้อย. เป็นจุดอ่อนที่ต้องพยายามแก้ไข และเอาชนะมันให้ได้ สวัสดี.

เบื่อไหม ?

ผมว่าคงมีหลายคนที่เป็นแบบผม
เบื่อ...
หลายครั้งหลายคราวที่อ่านตามหน้าหนังสือพิมพ์ มีแต่การสาดสีกัน
ทั้งที่ประเทศกำลังย่ำแย่ แต่ก็ยังเห็นแก่ตัวเองและพวกพ้อง ทำแต่ในสิ่งที่ผมคิดว่าคนรุ่นใหม่หลายๆคนก็คงรู้สึกอย่างผม
เบื่อหน่าย...
คิดถึงนายกคนก่อน คนที่ใช้ชีวิตอย่างพอเพียง รักป่าไม้ รักความสงบ
ถ้ามีคนอย่างท่านในประเทศเพิ่มขึ้นเยอะๆ คงไม่ต้องกลัวว่าอนาคตกรุงเทพจะจมน้ำ

จรรยาบรรณในการออกแบบ

โลกเรานั้นอยู่ในสภาวะที่ย่ำแย่แค่ไหนใครๆก็รู้ การที่เราประกาศปาวๆว่าโลกร้อนนะ ช่วยกันประหยัดพลังงานนะ หากแต่ก็ยังคงขอถุงพลาสติกจาเซเว่น ใช้คอมอย่างบ้าคลั่งเพื่อเล่นเกมส์ หรือ อยากได้รถคันงามคันใหม่ให้ดูมีชาติตระกูล ก็ดูจะเป็นเรื่องที่น่าขันและฉาบฉวยยิ่งนัก ความจริงมนุษย์ทุกคนทุกสาขาวิชาชีพนั้นก็สามารถช่วยโลกได้หากว่าได้ใส่ใจรายละเอียดของชีวิตตนเองสักนิด...แต่ก็ไม่ทำกัน
การเป็นนักออกแบบนั้นเหมือนมีสิทธิพิเศษที่สามารถทำโน้มน้าวให้บุคคลนั้นๆมีความรู้สึกร่วมกับสิ่งที่เราสื่อสารได้ เพียงแต่ว่าเราจะมีจรรยาบรรณมากแค่ไหนที่จะให้สิ่งที่มีประโยชน์กับบุคคลทั่วไป และเราเป็นนักออกแบบแล้วหรือยัง

งานเข้า

จากที่พยายามจะย้ายบล็อกไป แต่แล้วคอม5ก็ต้องใช้บล็อกอีก ก็เอาเป็นว่าใช้บล็อกนี้กับวิชาคอม5แล้วกันส่วน อีกบล็อกนึงก็จะเป็นบล็อกที่มีอิสระมากกว่า อยากอัพอะไรก็อัพแล้วกันนะครับ อาจารย์มะลิ และ อาจารย์เคลวิน ที่เคารพ

ย้ายบล็อกแล้ว

ย้ายบล็อกแล้ว !
ย้ายบล็อกแล้ว !!
ย้ายบล็อกแล้ว !!!

http://turkkrub.blogspot.com/

ลุยโลด.......

สวัสดีทุกคน...อีกทีนะอีกทีนะ!!!

ขณะนี้ฝึกงานอยู่ครับ

ไม่ได้อัพนานมาก

ไม่รู้ว่ามีใครเข้ามาอ่านบ้างหรือเปล่า

เอาเป็นว่า

อีกสักพักจะย้ายบล็อกแล้ว

แล้วจะมาบอกอีกที

หวังว่าคงไม่นานนี้นะ

แด่หนูเดียว

ว่าจะอัพนานแล้ว แต่ด้วยเหตุผลหลายประการก็เลยไม่ได้อัพ

ถึงหนูเดียว ( หลายคนอาจจะงงว่าเป็นใคร )
- หนูเดียวเป็นหมาเพศผู้ (แต่เรามักเรียกมันว่าหนูเพื่อเพิ่มความน่าเอ็นดูเข้าไปอีก)
- หนูเดียวอายุเกือบขวบแล้ว (ไม่รู้วันเกิดแน่ชัด)
- หนูเดียวตาบอดข้างหนึ่ง (นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมถึงชื่อหนูเดียว)
- หนูเดียวเป็นเด็กกำพร้า (แม่ทิ้งมันตั้งแต่แรกเกิด)
- หนูเดียวเป็นเด็กต่างจังหวัด (พี่ที่อยู่บ้านเช่าหลังบ้านเก็บมันมาจากเกาะน่าจะสมุยนะ)
- หนูเดียวตายแล้ว(วันพฤหัสที่14)
- หนูเดียวรักเรา (เราก็รักหนูเดียวนะ)
- เราคิดถึงแกนะหนูเดียว ไปดีนะ

เรารู้ข่าวว่าเดียวตายเมื่อเย็นวันศุกร์ ตายเพราะเลือดออกที่ปอด สาเหตุนั้นไม่แน่ชัด

เราจะเห็นคุณค่าของสิ่งใด ก็ต่อเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว

ตอนมันอยู่ เราสามารถเล่นกับมันได้ทุกวัน

เพียงแค่ผิวปากมันก็วิ่งมาหาอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าต้องเล่นกันผ่านรั้ว เพราะไม่ใช่หมาของเราก็ตาม

แต่ตอนนี้ เมื่อวานนี้ และมะรืนนี้ ยืนผิวปาก....ไม่มีเดียววิ่งมาเหมือนเดิม

รู้สึกผิดที่ให้เวลากับมันน้อยไป

ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีกเวลาที่คิดถึงหน้ามันตอนเราไปหา
ใบหน้าของมันมีความสุขมาก

ขอโทษนะหนูเดียว
ไปดีนะ....

หืม.....?

ผมชื่อ Turk ครับ

ก่อนที่จะพูดเรื่อง Micro-Macro เหมือนคนอื่นๆ ผมขอประกาศให้รู้กันถ้วนหน้าก่อนว่า ชื่อของผมนั้นเขียนว่า Turk นะครับมิใช่ Terk อย่างที่หลายๆท่านใช้กันในบล็อก ความจริงนั้นผมก็ไม่ทราบว่าที่มาของไอ้ Terk นั้นมาจากไหน ไม่เข้าใจว่ามาจากการวิเคราะห์ความน่าจะเป็นของการเขียนชื่อกระผม หรือเป็นเพราะว่า เกิดจากคนคนนึงเขียนชื่อผมอย่างนี้ แล้วเมื่อคนอื่นๆจะลิงค์ก็เลยนึกไปว่าชื่อผมเขียนย่างนี้ด้วย เป็นลูกโซ่ต่อๆกันไป จากเรื่องเล็กๆ ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ อาจจะคล้ายๆกับ Butterfly Effect หรือไม่ผมก็ไม่แน่ใจ
ก็เอาเป็นว่าเมื่อผมออกมาแก้ต่างให้ชื่อตัวเองแล้ว ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า
จะมีใครแก้ให้ไหม?
จะมีคนแก้ให้จำนวนกี่คน?
และจะมีคนแก้ให้หมดครบทุกคนในเวลาเท่าไหร่
ก็มาคอยดูกันว่าจาก Micro มาเป็น Macro จะต้องใช้เวลาเท่าไหร่?